Svega tri kilometra udaljen od manastira Jazak, u središnjem delu južne padine Fruške gore, smešten je srpski pravoslavni manastir Mala Remeta. Pored manastira je seoce Mala Remeta, koje je nekada bilo prnjavor manastira. Manastir ne predstavlja zatvorenu celinu, već se sastoji od crkve i jednog konaka, na južnoj strani. Crkva je posvećena prazniku Pokrova Presvete Bogorodice. O nazivu manastira postoji nekoliko pretpostavki, ali nijedna nije arheološki, ili nekim izvornim dokumentom potvrđena. Manastir se pominje u turskim dokumentima tokom XVI i XVII veka, a na samom kraju XVII veka zabeležena je dozvola srpskog patrijarha Arsenija III Čarnojevića da se manastir obnovi od strane monaha izbeglih iz manastira Rača na Drini i to kao metoh manastira Beočin. Crkva koja danas postoji, počela je da se gradi 1739. godine. Ktitor je bio izvesni Stanko Milinković iz nedalekog sela Šuljam. Zidana je sporo, u periodu dužem od dve decenije. Gradili su je majstori koji su podigli crkvu manastira Kovilj (cincari Teodor Kosta i Nikola Krapić). Osnova crkve je jednobrodna, sa pravougaonim, isturenim pevnicama i polukružnom apsidom, spolja petougaonom. Ispred naosa je priprata, sa kojom je povezan sa tri ulaza u pregradnom zidu. Svi svodovi su od opeke i poluobličasti, samo se na različite načine oslanjaju na bočne zidove. Ulazi u crkvu postoje sa zapadne strane, kroz pripratu, i sa južne strane, u zapadnom traveju. Spoljna arhitektura crkve je dekorativna, iako se ukrašavanje zasniva na jednostavnim elementima. Zidovi su izvedeni od tesanika različite veličine, neobičnog sivoplavog tona, sa jako naglašenim, širokim spojnicama. Podeoni venac je postavljen nešto niže od sredine visine zidova. Ispod potkrovnog venca izvedene su dvostepene segmentne slepe arkade, oslonjene na pljosnate vertikalne elemente, nalik na nezavršene pilastre, koji se spuštaju do gornje ivice prozorskih okvira, koji su napravljeni kao bifore, po četiri duž bočnih zidova i pevnica, dok apsida nema otvora. Svi ukrasni elementi, ulazi, prozori, podeoni venac i slepe arkade rađeni su od kamena bez profilacija. Pevnice su po visini izjednačene sa visinom naosa, tako da se u spoljnoj arhitekturi dobija krstoobrazni oblik građevine. Krovni pokrivač je prvobitno bio od šindre, danas je od bojenog pocinkovanog lima. U takvu krovnu strukturu, koja odgovara konceptu srednjovekovnih crkava raške stilske grupe, nastalih nakon crkve manastira Banjske, ubačen je devetostrani tambur sa kupolom, koja je pokrivena, takođe, devetostranim piramidalnim krovom. Sam tambur je blago zakošen ka vrhu. Barokni ikonostas uradio je novosadski stolar i drvorezbar Petar Ošapović, a ikone je naslikao Janko Halkozović 1757-59. godine. Zidne slike je naslikao Kosta Vanđelović 1910, učenik i saradnik Uroša Predića. Manastirski konaci su se prvobitno, polovinom XVIII veka, nalazili sa severne i južne strane crkve, ali krajem XIX veka, tokom obnove sačuvan je samo južni konak. Taj jedini konak bio je spaljen 1942. godine, ali je obnovljen kao replika, na osnovu istraživanja i sačuvane tehničke dokumentacije. Konak ima podrum, prizemlje i sprat u dva trakta različite širine. Spoljna arhitektura je veoma jednostavna. Zidovi su potpuno glatki, sa nizovima prozorskih otvora koji su postavljeni po istim vertikalnim osovinama. Krov je visok, četvoroslivan, sa veoma kratkim bočnim delovima. Kako bi se vizuelno osetila granica manastirske celine, sa istočne, severne i zapadne strane podignuta je niska zidana ograda.